Issuemanagement

Issues
Met actoren en factoren in kaart te brengen, komen vaak issues boven drijven. Dat wat mensen bezig houdt, wat ze belangrijk vinden, waar ze zich zorgen over maken.
Een issue is een onderwerp of gebeurtenis of verschijnsel dat de aandacht vangt van mensen en de gemoederen bezig houdt. Meestal zijn ten aanzien van een issue verschillende gezichtspunten mogelijk.
Om issues te kunnen managen moet je eerst weten welke issues er zijn. Wat leeft er bij de mensen? Waar praten ze over, wat houdt hen bezig. Door opinies te monitoren kunnen we dat nagaan. En wel continu, anders is het zinloos. Het gaat niet om incidenten. Wat je dus in ieder geval nodig hebt is een open blik. Dat kan op diverse manieren. Van gesprekken met deskundigen tot computersimulaties.

Issuemanagement
Issuemanagement houdt in:
- Issue –identificatie, welke issues zijn er
- Issue-analyse, wat kan het effect zijn van het issue en wie zijn de balangrijkste actoren
- Issuestrategiebepaling, waar gaan we ons op richten en welke opties zijn er voor de behandeling van het issue of van de discussies daaromtrent in het publiek…?
- Issue-actieprogramma, wat gaan we doen?

Zie ook: communicatiecoach.com

Belangrijk is issues zo vroeg mogelijk op te sporen. Handig bij het signaleren van een issue is het zogenoemde issueprofiel. In dat profiel beschrijf je het issue zo goed mogelijk. Wat is de ontwikkeling, wat zijn mogelijke positieve of negatieve gevolgen, wie zijn voor- wie tegenstanders, welke contacten zijn belangrijk, welke strategieën [88 KB] kunnen gevolgd worden, wie gaat wat doen en wat mag het kosten, enz.

Doelgroepen zijn geen publieksgroepen
De gemeentebeleidsmaker kan zich permitteren te kiezen voor doelgroepen. Die groep dit, die groep dat. Communicatiemensen kunnen dat niet, want daar dienen de (publieks)groepen zich aan. Uiteraard is dat voor de beleidsmakers van de gemeente ook zo, maar die kunnen nog proberen ze over het hoofd te zien of te zeggen: "dat valt buiten mijn terrein". Ook communicatiemensen in gemeenten kiezen doelgroepen voor specifieke boodschappen. Er is nu eenmaal de Wet Openbaarheid Bestuur die maakt dat bepaalde zaken gepubliceerd (dus gezonden) moeten worden. Daarnaast heeft de gemeente bepaalde voorlichtingstaken die op het bordje van de communicatiemensen liggen. Maar communicatiemensen hebben daarnaast te maken met groepen die ze niet zélf uitgekozen hebben om mee te communiceren: publieksgroepen. Voor communicatiemensen speelt dan juist het verschil tussen moeten/kunnen/willen voor zenders (gemeente) aan de ene kant en ontvangers (burgers, organisaties, klanten, etc.) aan de andere kant zo'n belangrijke rol. Communicatiemensen zijn "boundaryspanner", want staan met het ene been in de organisatie, met het andere been buiten. Ze hebben veel contacten binnen en buiten de organisatie. Daarom kunnen ze het beleid van de organisatie vertalen naar publieksgroepen en standpunten van publieksgroepen naar de organisatie. Het eerste gebeurt in de praktijk al veel, maar het tweede is nog onderontwikkeld. Er is in organisaties, en dus ook in gemeenten, nog veel sprake van eenrichtingsverkeer als het om communicatie gaat. De gemeente zéndt vooral en luistert minder. Monitoren is een manier van luisteren naar wat publieksgroepen bezig houdt.